Nun país llamáu Líbano, con namás 10.452 km2, que surdió, medró y permanez dividíu, hai otru país incrustáu. Y Líbano nun s’entiende ensin Hizbolá: el Partíu de Dios. “Hizb” ye partíu y “Alá” ye Dios. El nome, como ye evidente, ta inspiráu nel Alcorán, el llibru sagráu de los musulmanes.

Nacíu en 1982 como coalición militar de grupos que s’oponíen a la ocupación israelí, qu’empezara cuatro años enantes, y configuráu como partíu tres años más tarde, Hizbolá tuvo enforma de mitu y de lleenda a los llargo de los sos 31 años d’hestoria.

Nel sur de Beirut ta la fastera chiita onde Hizbolá tien parte de la so gran base social y les sos instituciones. Los sos miembros controlen quien entra y sal del vecindariu, especialmente polos ataques que vienen sufriendo estos últimos tiempos por mor del so papel en Siria.

Hizbolá ye asina una mecedura complexa de partíu, guerrilla y movimientu social, y ye acusáu por bien d’estaos de ser un grupu terrorista. Los sos miembros dirixentes defínenlo asina: “Hizbolá nun ye un proyectu nacional, sinon una propuesta universal basada nos valores del islán”. Refiérense al islán chiita, una de les cañes de la fe musulmana na que’l martiriu ye bienveníu. La so consolidación como organización escontra israel y como apoyu a Palestina, defínelos como la resistencia islámica.

Asina, el qué de la llucha d’ellos, escontra Israel, y el cómo, hasta’l martiriu, si fuera mester, configuren la so base doctrinal. El problema aparez a la hora de definir a favor de qué lluchen. ¿Son acasu namás qu’un grupu antixudíu? A lo que los sos dirixentes contesten: “En principiu, distinguimos ente sionismu y xudaismu, de toles formes, cada xudíu que vive en Palestina roba tierres ayenes y sábelo. Si ellos apoyen el sionismu a sabiendes nieguen cualaquier posible distinción ente lo xudío y lo sionista”.