La coyida del miel ye mui vieya n´Asturies;  la referencia mas antigua sobre esti oficiu data de tiempos prehistóricos, aproximao  nel añu 6000 A.C.

Los romanos utilizábenla peles sos cualidades curatibles , ya que'l miel nun permite'l desarrollu de bacteries, conservando les frutes, amás d'usase nos embalsamamientos.

Na antigua Grecia creíase que'l miel  yera un alimentu que viniere del sol y tenía poderes máxicos rellacionaos cola inmortalidá.

El caxellu, truébanu o ernu ponse enriba una base pa que les abeyes ten protexíes de la humedá. Tapábense  con una corteza de abedúl o una llábana.

La collecha faise en branu,afumando paque los inseutos queden amoriaos y nun piquen.

Vegaes les colmenes protéxense de los animales como´l osu o’l melandru ,o del fríu, usándose les cortines buscando la meyor cantidá de sol. Munchos paisanos usaren les ruines de  los castros pa situar los caxellos. El cultivu de les abeyes n´Asturies, nun se fai como nel restu d´España. Equí nun nun se prautica la movida de los caxellos, si non que queden siempre nel mesmu llugar.

La nuesa abeya ye l'Apis Mellifera, común en toa Europa

El miel utilizase pa los catarros:

p'alliviar la tos y llimpiar les víes respiratories.

Como cicatrizante, poniéndose en cataplasmes sobre les mancadures.

Amás del miel, aprovechávase la cera pa facer veles o exvotos pa pidir a los santos.